طایفه زهراکار نوادگان اتابکان لُر کوچک

ملک عزالدین (شانزدهمین اتابک لُر کوچک) بن شجاع الدین محمود (پانزدهمین اتابک لُر کوچک) بن عزالدین حسین دوم (چهاردهمین اتابک لُر کوچک) بن بدالدین مسعود دوم بن فلک الدین حسن (هشتمین اتابک لُر کوچک)بن بدرالدین مسعود اول (ششمین انزدهمین اتابک لُر کوچک) بن بدر بن شجاع الدین خورشید (سرسلسله اتابکان لُر کوچک). ملک عزالدین جد اعلای طایفه ی زهراکار است و زهراکار ها خود را از نوادگان این اتابک لُر می دانند.در ادامه مختصری از زندگینامه ملک عزالدین به نقل از دانشنامه

اتابک ملک عزالدین ( ۷۵۰ الی ۸۰۴ ه.ق ) در دوازده سالگی جانشین پدرش گردید . در منابع ، گزارشی از این که حاکم مقتدری حکم حکومتی آن حدود را برای وی صادر کرده باشد ، در دست نیست . از این رو در دورۀ حکومت او حاکمیت اتابکان لرکوچک از سوی حکومت هاب بزرگ تر رسمیت نمی یافت ، وآنها نوعی استقلال داشتند .

زهراکار یکی از طوایف ایل چگنی است که در ویسیان علیا،چنار زهراکار،و کالیاب بخش ویسیان شهرستان چگنی؛ شهر معمولان و افرینه بخش معمولان شهرستان پلدختر؛ و شهر خرم آباد ست دارند.زهراکار ها خود را ااز نوادگان ملک عزالدین شانزدهمین اتابک لُر کوچک می دانند.

اتابکان لر کوچک دودمانی از اتابکان لُر هستند که در بین سال‌های ۵۸۰ تا ۱۰۰۶(ه.ق) در بخش‌های وسیعی از جنوب غرب ایران از رود سزار در شرق تا دشتهای غرب خانقین عراق که به ناحیه لر کوچک معروف بود فرمانروایی می‌کرده‌اند. فرمانروایان این دودمان از فرزندان شجاع‌الدین‌خورشید، بنیانگذار فرمانروایی لر کوچک بوده‌اند و واپسین فرمانروای لر کوچک به دست شاه عباس یکم صفوی کشته و دودمان اتابکان لر نابود گردید.در مورد نحوه تاسیس این سلسله آمده است که در سال ۸۵۰ (ه.ق) یکی از

با وجود کوتاه بودن عمر اغلب حکومت های پس از اسلام ، اتابکان لر کوچک با مدت زمانی بیش از 4 سده ، طولانی ترین حکومت را داشته اند ؛ به نحوی که موسس این سلسله که شجاع الدین خورشید » نام داشته در سال 570 هجری بر تخت نشست و به علت آشفتگی ی – اجتماعی و نیز هرج و مرج های بوجود آمده از فروپاشی سلجوقیان ، اعلام استقلال کرد . وی موفق شد پنجاه سال بر لرستان فرمانروایی کند .

دکتر روح الله بهرامی و مهدی صلاح سرزمین لرستان کوچک در بخش میانی زاگرس در غرب ایران از نیمه دوم قرن ششم شاهد ظهور حکومتی بومی- محلی از میان قبایل و عشایر لر ساکن در این دیار بود. این منطقه قبل از تأسیس سلسلۀ خورشیدیان (اتابکان لر کوچک) به وسیله نمایندگان حکام عراق عجم وابسته به دولت سلجوقیان و دربار خلافت عباسی اداره می‌شد. مردم و عشایر لر مالیات خود را به دربار دارالخلافۀ بغداد پرداخت می‌کرده‌اند.

دودمان حکومتگر اتابکان لر کوچک نزدیک به چهار قرن و نیم ـ از اواخر دروه سلجوقی( 570ه.ق) تا میانه عصر صفوی( 1006ه.ق) بر منطقه‌ای واقع در لرستان و ایلام که در گذشته به لر کوچک شهرت داشته فرمانروایی کرده‌اند و می توان سلسله اتابکان لُر کوچک را از طولانی ترین سلسله حکومت های ایرانی دانست.

در سال ۵۸۰ هجری قمری یکی از رؤسای لرکوچک که شجاع الدین خورشید نام داشت طوایف لر کوچک را تحت امر خود در آورد و بر قلعه ٔ معتبر مانرود که از دژهای مستحکم لرستان بود دست یافت. اقتدار پیدا کردن شجاع الدین خورشید و اتباع او بر الناصر لدین اللّه خلیفه عباسی را نگران کرد و خلیفه شجاع الدین خورشید و برادرش نورالدین محمد را به بغداد فراخواند و فرمان تسلیم قلعه مانرود را صادر کرد.اما شجاع الدین خورشید و برادرش حاضر به تسلیم قلعه نشدند.